UNESCO-werelderfgoed in de Harz- de Rammelsberg-mijn

Meer dan 1000 jaar lang werd in de Rammelsberg in één van de grootste ertsafzettingen ter wereld ononderbroken erts gedolven. De bovengrondse gebouwen en ondergrondse mijnen die getuigen van de mijnbouwgeschiedenis zijn terecht het eerste UNESCO-werelderfgoed van Duitsland op het gebied van technologie geworden. De rondleidingen boven en onder de grond voeren bezoekers langs indrukwekkende hoogtepunten van de negen eeuwen lange mijnbouwgeschiedenis en spannende getuigenissen van menselijk werk.

Indrukken

  • Muurschildering loonhal

    De loonhal van de Rammelsberg-mijn uit 1938 diende tijdelijk als appèlplaats voor de nationaal-socialistisch georiënteerde fabrieksleiding. De muurschildering op de zuidzijde was propagandistisch significant:

    na de ploegendienst mocht de mijnwerker zich niet terugtrekken in de privé-sfeer maar moest hij zich dienstbaar maken voor de gemeenschap; het individu moest opgaan in de massa. Om in de kleedruimte te komen moesten de mijnwerkers de loonhal oversteken en werden ze zo dagelijks geconfronteerd met deze verwachting van de nationaal-socialistische staat. Door overschilderingen na de Tweede Wereldoorlog werd de tekst van deze afbeelding omgevormd tot het tegendeel.

  • Smederij

    Smederijen of zogenaamde mijnsmederijen waren eeuwenlang een belangrijk onderdeel van de mijnbouw om de algehele exploitatie van een mijn te waarborgen.
    Ook in de smederij van de Rammelsberg, gebouwd in 1924, werd al het metaalwerk van het mijnbouwbedrijf uitgevoerd. Van het vervaardigen van eigen gereedschap tot het repareren van assen. De smederij was aangesloten op het spoorsysteem van de Rammelsberg zodat deze direct toegankelijk was voor spoorgebonden voertuigen vanaf elk punt van gebruik boven en onder de grond. Vandaag wordt de ruimte gebruikt voor evenementen.

  • Permanente tentoonstelling

    Het voormalige magazijngebouw herbergt de centrale cultuurhistorische tentoonstelling van de Rammelsberg en strekt zich uit over drie verdiepingen. Aan de hand van de geschiedenis van de mijnbouw in de Rammelsberg, die meer dan duizend jaar teruggaat, wordt de invloed getoond van het dagelijkse werk van de mijnwerkers op hun leven. Het allesomvattend doordringen van het werk in de sociale, economische en technische omstandigheden tot aan getuigenissen uit de cultuur- en kunstgeschiedenis, religie of de feest- en vrijetijdscultuur van de mensen van Goslar wordt hier weergegeven.

  • Vitriool

    In tegenstelling tot wat men zou verwachten in een mijn, is niet alles in Rammelsberg zwart, maar op sommige plekken schittert de berg in felle kleuren. Men noemt deze kleurrijke kegels, druppels, oppervlakken, schalen, kanalen, staafjes en golven vitriool. Natuurwetenschappelijk gezien is vitriool een verzamelnaam voor alle in water oplosbare zouten van tweewaardige zware metalen zoals ijzer, zink, mangaan en koper. Vitriolen ontstonden als gevolg van het stoken, waarbij grote houtvuren ondergronds werden aangestoken om het erts murw te maken.

  • Tentoonstelling van mineralen

    De van Preussag AG overgenomen depositoverzameling vormt de kern van de mineralencollectie op het wereldcultuurerfgoed Rammelsberg. Maar ook mijnwerkers uit Rammelsberg hebben tijdens hun ondergrondse werkzaamheden gewone en buitengewone mineralen meegenomen en bewaard. De mineralen geven een diepgaand inzicht in de geologische structuur van de deposito's van de Rammelsberg. De mineralencollectie van Preussag toont echter ook de intensiteit waarmee het bedrijf al tientallen jaren probeert om nieuwe ertsdepots te onderzoeken, niet alleen in Duitsland, maar wereldwijd. De mineralencollecties van de mijnwerkers geven inzicht in de wereld van de herinneringen aan het werk. Welke dingen waren belangrijk voor de mijnwerkers als ze zich hun werk wilden herinneren?

  • Verwerking van erts

    De verwerking van erts dat in zeven terrassen op de helling is gebouwd domineert de bovengrondse installaties van de Rammelsberg. In 1936 werd het gebouwd volgens de plannen van de industriële architecten Fritz Schupp en Martin Kremmer die een paar jaar eerder al de mijn Zollverein in Essen hadden gepland.

    Op de verschillende niveaus onderging het in de mijn gewonnen erts een complex voorbereidingsproces. Het werd vermalen tot fijn stof en vervolgens geconcentreerd door het opschuimen in een waterige suspensie, het bezinksel.

    In de jaren dertig van de vorige eeuw was deze technologie, die bekend staat als floatation, zeer innovatief. Op die manier konden de opbrengst en de rentabiliteit van de ertsmijn aanzienlijk worden verhoogd.

    Het museum biedt rondleidingen aan door de ertsverwerking, waarbij de bezoekers onder begeleiding van een mijngids, de afzonderlijke stadia van de ertsverwerking met behulp van de originele machines leren kennen.

Copyright 2024